اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْكَ فَقْدَ نَبِیِّنَا صَلَوَاتُكَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا وَ کَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا
توی این دنیای صد رنگ، از چند میلیارد بشر روی زمین، از کمی بیشتر از دو میلیارد مسلمان، از کمی بیشتر از 300 میلیون شیعه، چقدر مگر شیعه ی دوازده امامیT تازه آن هم شیعۀ شناسنامهای داریم. از همین شیعیان چند نفریم که اهل روضه و هیئت و زیارت هستیم. چند نفریم مگر؟ همین جمعیتی که اربعین زیارت می رویم و فاطمیه روضه می گیریم. سر انگشتی که می شماری میبینی راست گفته توی دعای افتتاح. که قِلَّةَ عَدَدِنَا جدیست.
حالا همین جماعت اندک اهل روضه و هیئت، چرا اینقدر درگیریم؟ چرا با هم یک دل نیستیم؟ چرا عیب هم رانمیپوشانیم؟ چرا مشکل داخلیمان را بیرون خودمان داد میزنیم؟ مگر چند نفریم که دلمان سوخته برای غربت امام حسین علیه السلام توی کربلا؟ برای غربت مولا توی مدینه؟ برای غربت امام زمان عجل الله فرجه الشریف توی این روزگار نامرد؟
محضر معصوم رسید. نقل به مضمون. گفت آقا دوستی دارم که خبر یک کار منکر از او به من رسیده. چند نفر هم شهادت دادهاند که دیدهاند. اما خودش انکار میکند. تکلیف من چیست؟ آقا فرمودند: کذّب سمعک و کذّب بصرک. هر چه شنیدی و دیدی تکذیب کن. حرف دوستت را قبول کن حتی اگر پنجاه نفر شهادت دادند. الله اکبر که چقدر فاصله داریم با آنچه معصوم علیه السلام از ما میخواهد و آنچه که هستیم.
نظرات کاربران